Bureaucracy to the next level

Hé daar,

Met enige vertraging post ik mijn verhaal van gisteren. Internet werkt niet echt in het appartememt. Gelukkig mag ik zel op de baboeshka haar pc, maar ze was net aan het skypen toen ik de blog wilde te posten.

Fieuw, mijn voeten zijn helemaal kapotgestapt... morgen moet ik het toch maar iets rustiger aan doen dunkt me!

Hoewel ik pas om 12u een afspraak had bij IMEMO (de universiteit waaraan ik verbonden ben), ging ik om 08.30u al op pad. Ik popelde gisteren al om Moskou te zien en dat moest er zo snel mogelijk van komen. Totaal onvoorbereid ging ik naar het metrostation en na wat zoeken waagde ik het om me in de mensenmassa te begeven. Ik liet de metro voor wat ie was op een plaatst die toch al iets dichter was dan waar ik vertrokken was en had geen flauw idee waar ik eigenlijk naartoe moest. Ik zag ergens ver een mooi torentje van zo’n Russische Kerk en besloot dat te volgen. Als ik dan compleet verkeerd liep, had ik minstens toch dat torentje gezien ;-)

En na het ene torentje kwam het andere en uiteindelijk zag ik het Kremlin opdoemen. Kremlin (eigenlijk ‘krjeml’) staat voor een versterkte stadskern. Veel Russische grote steden hebben een Kremlin en dat moet Dus niet per se met Poetin’s machtsbasis geassocieerd worden. Dit terzijde. Aangekomen op de Rode Plein zag ik ook meteen de bekende Basiliuskathedraal (ook wel de Prokrovkathedraal genoemd) met de kleurrijke torentjes. Die ging ik meteen binnen om de binnenkant te bewonderen. Alles is van bladgoud, de muren hebben prachtige schildering en in tegenstelling tot onze kerken hebben Orthodoxe kerken verschillende kleine kamertjes in plaats van één groot kamertje. Verder zag ik ook het Lenin mausoleum dat helaas dicht was. Er is de laatste tijd veel discussie over of hij daar al dan niet weg moet, waardoor de openingstijden schaars zijn. Er resten me nog 28 dagen om er binnen te geraken! Recht tegenover Lenin, symbool voor het communisme , staat de goem een megalomaan kapitalistisch winkelcentrum à la galleries de la fayette. Ironisch en intriest! Het rode gebouw op de foto is het nationaal historisch museum. Dit moet ik binnekort eens bezoeken, want de Russen hebben de neiging om hun geschiedenis nogal selectief en creatief voor te stellen... interessante onderzoeksmaterie. Ik heb trouwens ook gezien dat er een KGB museum is dat enkel op afspraak te bezichtigen is... zo van “we willen liever niet dat je komt en we hinderen je zoveel mogelijk als je toch probeert”. Typisch. Toen was het hoog tijd om de metro weer in te duiken op weg naar IMEMO.

Daar werd ik opgevangen door Eugen, een sympathieke Rus van mijn leeftijd. But he’s not so premium with English. De komende uren zouden 1 grote inleiding vormen tot de Russische bureaucratie. Eerst probeerde de arme kerel een uur lang tevergeefs papieren in orde te brengen voor toegang tot een bibliotheek of iets van die aard... ik heb er eigenlijk helemaal geen idee van wat hij precies probeerde te doen, maar hij kwam met steeds meer papieren met steeds meer stempels aandraven en ik bedankte vriendelijk. Uiteindelijk heb ik geen enkel van deze papieren voorlopig nodig gehad. Naja, ik heb ze toch ;-) Toen gingen we in de cafetaria eten en ik had een soort van bouillon-bonen-aardappelsoep met sporen van wortel. Verder had ik nog een random gebakje meegenomen en glas vol rood kersensap met onderaan kersen in. Dat smaakte hemels en terwijl ik dit schrijf zou ik een moord begaan voor een nieuw glaasje. Daarmee had ik voldoende energie om nog een uur te wachten.

Ik vermoedde dat we wachtten op papieren, maar eigenlijk was dat gewoon op iemand waarvan we nog geen afscheid van hadden genomen... Zonder die iemand te zien zijn we uiteindelijk vertrokken we “to move on to the next level”, aldus Eugen. The next level bestond erin dat we naar de bibliotheek gingen om me te registreren. Mislukt. Blijkbaar zijn er zomeruren voor russen die maar van 9.30-15.00 uur moeten werken wegens de hitte. Ook bij IMEMO werkt iedereen thuis omdat het er gewoonweg te warm is. Eugen blijkt zo gek te zijn op bureaucratie en administratie dat hij het plan had opgevat om me ook in de Russische staatsbibliotheek in te schrijven, zo’n 15 km van IMEMO. Ik was al zo suf dat ik eigenlijk alleen maar wou liggen en dat kersensap drinken van die middag, maar er was geen ruimte voor protest. Hup metro op, hup 2 maal overstappen en daar was de Russische staatsbibliotheek. Daar moest ik nog 2 additionele documenten invullen, een pasfoto nemen, 100 roebel betalen en voilà... Ik kan binnen. Het systeem over hoe je er boeken moet ontlenen is een verhaal voor morgen... jullie zullen jullie ogen niet geloven... Morgen ga ik er weer naartoe en dan neem ik ook bijhorende foto’s (als dat mag tenminste). Maar het komt er op neer dat elk boek dat je raadpleegt geregistreerd wordt... Vadertje Poetin weet dus alles wat ik hier uitspook. Daar gaat m’n plan om dissidente boeken te raadplegen ;-)

Na dit admimistratieve avontuur liet Eugen me het oude deel van Moskou zien, ging samen met mij nog 2 kerken binnen en was lichtjes teleurgesteld toen ik, doodmoe, voorstelde om naar huis te gaan. Eenmaal thuisgekomen wachtte de baboeshka me weer op met haar thee, brood, chocolade en beleg. Ze wil me trainen om beter Russisch te kunnen en vraagt daarom veel aan me. Ditmaal waren mijn broer en zussen aan de beurt. Dat werd een vrolijk gesprek. Toen trainde ze me om thee te maken, maar ik faalde op zo’n hilarische manier dat ik jullie plots allemaal miste omdat jullie jullie kriek gelachen zouden hebben. Het proces van thee zetten ging prima... werkelijk voorbeeldig... Maar Russische thee is nu niet bepaald subtiel van smaak waardoor het aan te raden is om er een berg suiker bij te kappen. De baboeskha heeft prachtig servies en ik deed heel voorzicht suiker in de thee... Toen nam ik een slokje... ik spuugde het bijna uit walgelijk! Weet je waarom? Ik deed er een hele berg zout bij, ipv suiker. Gelukkig ging de beboeshka net naar de WC en kieperde ik het snel in de gootsteen, goot het overige restje water in het kopje en’ like a ninja’ ging ik terug om m’n bankje zitten alsof er niets gebeurd was... Hahaha, ik kan er nog om lachen ;-)

Met dit verhaal sluit ik m’n dag af, ik zal goed slapen, daar bestaat geen twijfel over!

Spokoinoi notsji!
Marijke