Een nog groter avontuur!

Ik had zo erg genoten van mijn uitje buiten Moskou op zaterdag en stond te popelen om er zondag weer op uit te trekken. Ik stond erg vroeg op, checkte mijn reisgids op interessante bestemming en stond vertrekkensklaar. Ik wilde graag langer met de elektrietsjka (de hobbeltrein) rijden zodat ik wat meer van het landschap kon zien. Ik koos Abramtsjevo (ten noordoosten van Moskou) als bestemming, eerder omdat het zo ver rijden was (1uur 15 min.) dan om de inhoud van het stadje. Blijkbaar was er wel een mooie Datsjawijk die vroeger een kunstenaarskolonie was. Ondermeer Gogol, Repin en Toergenjev zouden er geweest zijn.

Plots begon het heel erg te regenen en te onweren. Ik hoopte dat het een korte bui zou zijn, maar spijtig genoeg heeft het maar liefst 2 uur geonweerd en geregend. Daar zat ik dan... op mijn kamer te balen als een stekker. Tijdens weekenddagen ben ik vrij om erop uit te trekken en door deze tegenvaller zat ik daar maar wortel te schieten op mijn kamer. Om half twaalf klaarde het eindelijk op en kon ik alsnog vertrekken. Het zou wel wat krap worden aangezien het zo lang rijden was, maar als ik nu niet ging, zou het er vast niet meer van komen.

Zaterdag was ik op de terugweg wagenziek geworden in de trein. Treinziek dus. Dat ding hobbelt er op los en mijn maag is niet al te resistent tegen zo’n toestanden. Helaas stond me die dag hetzelfde lot te wachten, maar dan nog een pak erger. Het is vast te wijten aan de flinke portie boekweit die ik voordien at in combinatie met een penetrante alcoholgeur in de warme, amper verluchte wagons. Ditmaal was het nog erger dan de dag ervoor, wat zag ik af! Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, werd het plots griezelig donker en begon het te stortregenen. Ik had het plan opgevat om dan maar gewoon in het station te wachten tot het over zou zijn... Ik had gelukkig wel de baboesjka haar paraplu geleend, maar zag meteen dat dit niet veel zou uithalen in die omstandigheden. Eenmaal aangekomen bleek dat Abramtsjevo niet eens een station had! Ik werd dus letterlijk gedropt in the middle of nowhere... Ik zag in de omgeving nergens een huis of iets dat me zou doen vermoeden dat ik in de bewoonde wereld was. Net toen ik dacht dat het écht niet meer erger kon, belandde ik midden in die erg felle onweersbui die ik die morgen in Moskou had meegemaakt. Daar stond ik dus kletsnat in het pikdonkere en ik zag nergens een teken van leven... Om eerlijk te zijn... het was zo dramatisch dat ik enorm om mezelf moest lachen! Ik wilde gewoon met de elektrietsjka naar een gezellig en charmant dorpje en dan opeens dit ;-) Maar zoals het een echte avonturier betaamt, gaf ik niet op!

Wat me wel opviel was de prachtige natuur. Ik moest vaak aan Canada denken omdat die bossen ook zo groots lijken. Als het niet zo zou onweren zou ik vast blij zijn, dacht ik, maar was toen beslist nog niet in die fase. Omdat ik toch iets moest doen, liep ik een willekeurige kant op. Pas 20 minuten later (en dus 20 minuten natter) zag ik een klein dorpje en zou daar een schuilplaats zoeken. Het onweer was ondertussen vlak boven mij en dat maakte het er niet plezieriger op. Ik kon werkelijk geen winkel binnenlopen omdat ik al vol modder hing. Dus koos ik het eerste, het beste portaaltje uit om daar beschutting te zoeken. Er stonden 2 stokoude mannetjes die zo weinig tanden hadden dat ze amper in staat waren te articuleren. Dat maakte de conversatie er niet bepaald gemakkelijker op. Ik bleek de eerste buitenlander te zijn die ze ooit hadden gezien, wat een eer! Ik denk dat er amper toeristen de elektrietsjka namen en al helemaal niet zo ver buiten Moskou. Wat ik toen nog niet wist is dat ik helemaal niet in Ambramtsjevo beland was, maar in één of andere klein gehuchtje dat niet eens op de kaart stond. Toen de mannetjes bekomen waren van hun verbazing, waagden ze een poging om me de weg te wijzen. Na een felle onderlinge discussie kwamen ze tot het besluit dat ik tien minuten terug moest wandelen en dan de andere kant opgaan. Nu moeten jullie weten... ik heb niets tegen oude mannetjes met weinig tanden, maar het feit dat ze zo lang moesten discussiëren over welke kant ik op moest, stemde me allerminst gerust. Dus deed ik maar alsof ik midden in dit onweer de onweerstaanbare behoefte had om boekweitmeel te kopen en ging ik al druipend een winkel binnen. Bij het afrekenen vroeg ik nogmaals de weg en... warempel... de mannetjes hadden het bij het juiste eind!

Toen ik verderging (of eigenlijk terugging) zag ik van ver een opklaring naderen. Het leek eeuwen te duren tot die opklaring er effectief was en ik was al zo ver aan het stappen langs één of andere mislukte autobaan met vangrails dat het me uiteindelijk al niet meer uitmaakte of ik die vervloekte kunstenaarskolonie nog zou bereiken. Hoe minder het regende, hoe meer ik begon te genieten van de natuur. Het was werkelijk helemaal anders als bij ons. Lange, dikke dennenbomen wisselden af met loofbomen en het deed echt enorm groots aan. Ook was er meer reliëf in het landschap in tegenstelling tot het platte Moskou.

Net toen ik de top van een heuvel bereikte klaarde het op en het zicht dat ik toen had maakte het allemaal méér dan waard. Werkelijk adembenemend! Ik zag de rivier de Vorja die heel breed is en doorheen het prachtige landschap slingerde. Op de oevers stonden eiken, berken en dennebomen door elkaar en ik zag de damp er nog uit opstijgen na de felle regenbui. Ik was werkelijk dolgelukkig. Blijkbaar is dit landschap typisch voor centraal-Rusland. Blijkbaar kwamen de schrijvers en kunstenaars speciaal daar naartoe omdat ze aangetrokken werden door de donkere bossen, open velden, de hellingen en diepe valleien, de prachtige rivier de Vorja. Ik begrijp hen volledig, wat was ik gelukkig dat daar was. Ook al zat ik nog niet zo ver van Moskou, toch kreeg ik al een hint van hoe het landschap in Centraal-Rusland moet zijn... ongelooflijk mooi dus.

Ik botste ook op de kunstenaarskolonie, maar ging eigenlijk meteen door naar de vallei van de Vorja en genoot met volle teugen! Ik trok heel erg veel foto’s, maar geen enkele doet de weidsheid van het landschap genoeg eer aan. Wat was ik gelukkig op zo’n rustig, prachtig plekje. Mijn hele lijdensweg daar naartoe verbleekte in het niets bij zo’n mooie beloning. Na een uurtje ronddartelen in het mooie woud was het helaas tijd om terug naar de elektrietsjka te gaan, want het was al aardig laat. Op de terugweg stopte er tweemaal een auto met Russen om me de weg te vragen én ik kon helpen. Zo’n Russische sjaal dragen brengt blijkbaar serieuze verantwoordelijkheden met zich mee, want iedereen houdt me nu voor een Russin.

Ik was zo gelukkig dat ik het niet eens erg vond dat ik 1uur15minuten moest rechtstaan op een propvolle Elektrietsjka. Blijkbaar keren alle Russen op zondagavond terug van hun Datsja naar Moskou... en daar moet blijkbaar op gedronken worden. Russischer als dit kon het niet worden ;-)

Wat een avontuur, wat een geluk. Die prachtige Russische natuur spreekt me eerlijk gezegd nog meer aan dan de grootstad Moskou. De ongerepte, weidse natuur heeft beslist mijn hart gestolen. Het feit dat mijn enige broek en jas nu vol modder hangen en je de originele kleur van mijn sandalen zelfs niet eens meer ziet, beschouw ik als een fijne herinnering aan wat tot nu toe het mooiste is dat ik van Rusland gezien heb!